L.A. Noire

Rockstar houdt ervan alles zo authentiek mogelijk uit te werken en ook bij L.A. Noire is dit het geval. De auto’s, mode, muziek en de bezienswaardigheden van L.A. zijn allemaal verwerkt in deze game. De puristen onder ons moeten wel weten dat L.A. niet exact is nagebouwd. Dit bleek namelijk te onhandig te zijn voor spectaculaire achtervolgingsscènes. Wel weer authentiek zijn de moorden waarop deze game gebaseerd zijn. Een luguber detail, maar de Black Dahlia moord speelt een grote rol in deze game. Alle zaken in deze game zijn overigens fictief.

Open wereld met sturing

Natuurlijk is L.A. Noire weer een open wereld game, ook wel free roaming game genoemd, maar in L.A. Noire word je wel iets meer gestuurd dan in andere open wereld games. Op zich ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt, maar als je een zaak wil oplossen, dan zul je toch plichtmatig je clues en locaties moeten afwerken, en in de volgorde daarvan zit weinig variatie. L.A. Noire is sowieso anders dan zijn open wereld collega’s, want hoewel de game alle elementen bevat van free roaming: autorijden, rondrennen, auto’s vorderen, knokken en schieten; staat het adventure element centraal in L.A. Noire. De game is opgedeeld in flink wat (moord)zaken en elke zaak is een episode waarin het mysterie opgelost moet worden.

Truth or Dare

Bij moordzaken moeten natuurlijk talloze mensen ondervraagd worden en daar zit het meest vernieuwende en de grootste uitdaging van L.A. Noire. Iedereen heeft namelijk wel wat te verbergen en zal dus zelden de hele waarheid vertellen. In de dialogen ondervraag je mensen met behulp van de clous die je vindt en de standaardvragen die een goed agent natuurlijk altijd stelt zoals ‘wanneer heb je het slachtoffer voor het laatst gezien?’. Wanneer de ondervraagden antwoorden, is het aan jou om te bepalen of zij de waarheid vertellen of dat ze iets achterhouden. Je hebt 3 keuzes: Truth, Doubt en Lie. Bij Truth ga je er van uit dat de waarheid gesproken wordt en zal Phelps op een nette manier doorvragen. Bij ‘Doubt’ slaat Phelps een andere toon aan die dwingender en intimiderend overkomt. Bij ‘Lie’ ga je er vanuit dat er keihard gelogen wordt en dat de ondervraagde direct iets met de moord te maken heeft. Als je hier voor kiest, zul je wel bewijs moeten aanleveren om je beschuldiging hard te maken.

Gezichten lezen

Of mensen liegen of niet, is vaak van een gezicht af te lezen. Tenminste, als je veel mensenkennis hebt. Phelps wordt geacht dit te hebben, dus het is aan jou om de gezichten van de ondervraagden af te lezen en aan de hand daarvan samen met verzameld bewijs en clous te concluderen of iemand de waarheid spreekt of niet. Speciaal hiervoor zijn alle gezichten van de acteurs die de personages spelen, gefilmd met 32 camera’s. Dit zorgt voor zeer natuurlijke gezichtsbewegingen waarbij zelfs de kleinste zenuwtrekjes getoond worden. Geniaal gedaan!

Bepalen of iemand de waarheid spreekt is overigens wel bijzonder lastig. Zelfs met je clous en bewijzen in de hand. Als iemand je strak aankijkt en een beetje opgewonden reageert, ben je geneigd deze persoon te geloven, maar de game kent een aantal glasharde leugenaars! Daarbij maakt de game gebruik van een autosave feature en kun je niet een paar stappen terug inladen. Je kan alleen maar doorgaan waar je gebleven bent. Dit betekent dat de keuze die je maakt bindend is. Dat voert de spanning op en maakt de game uitdagender.

Hints en directe feedback

L.A. Noire heeft een subtiel hintsysteem, wat je inspecteurswerk vergemakkelijkt. Zo hoor je subtiele achtergrondmuziek (natuurlijk in jaren 40 stijl) wanneer er nog clues op de plaats delict aanwezig zijn en gaat je gamepad trillen als je in de buurt van een clue bent die nader bestudeerd kan worden. Deze hints kun je overigens uitzetten wat de game nog uitdagender en misschien wel geloofwaardiger maakt, maar in de praktijk komt het dan neer op dat je overal wezenloos op de knop blijft drukken in de hoop een clou te vinden.
Wat je helaas niet uit kan zetten, is de directe feedback die gegeven wordt als je een keuze maakt in een dialoog. Per direct weet je of je keuze goed of fout is. Dat hoor je aan de muziek die gespeeld wordt en omdat Phelps een vinkje of een kruisje achter de vraag zet. Dit vind ik een beetje jammer. Als je een keuze maakt als inspecteur, dan ga je er vanuit dat dit de juiste keuze is. Als je er voor kiest iemand te geloven, dan weet je niet direct daarna of dat slim was. Het foute antwoord haalt je uit die waan plus dat het je demotiveert. Helemaal omdat je weet dat je de boel niet terug kan draaien. Deze feedback had wat mij betreft op het eind van de case pas gegeven moeten worden.

Intuïtie en ervaring

Phelps doet gaande weg ervaring op wanneer hij mensen ondervraagt en kleine zaken oplost die zich tijdens de grote zaken voordoen. Denk hierbij aan een overval of een uit de hand gelopen burenruzie. Deze zaken worden gemeld over de politieradio en je kan ze, als je wilt, negeren. Echter kan het geen kwaad ze op te lossen, want ze leveren mooi extra XP op. En met deze XP stijgt Phelps weer in rank.
Stijgen in rank maakt Phelps overigens niet beter in schieten, rijden of vechten. Elke rank is gekoppeld aan een beloning en de belangrijkste beloning is een intuïtiepunt. Hiermee kun je verschillende dingen doen. Zo kun je alle clous op een locatie laten tonen of kun je intuïtie gebruiken in dialogen. Hierbij heb je 2 opties: een fout antwoord weg laten strepen of ‘het aan de community vragen’. Dit laatste is handiger dan je denkt. Als je hiervoor kiest zie je namelijk hoeveel procent voor welk antwoord gekozen heeft. Daarnaast krijg je de hint hoeveel mensen het antwoord goed hadden na het gebruik van intuïtie. Als dit getal hoog is, dan weet je dat je het beter aan de community kan vragen. Op deze manier voegt online gamen zeker iets toe aan de speelervaring.

Gevaar op de weg

Zoals gezegd kun je ook autorijden in L.A. Noire en dit gaat net zoals al die andere open wereld games: beroerd. Phelps is, als ik hem bestuur, een gevaar op de weg. Zelfs als ik netjes probeer te rijden, bots ik alsnog wel tegen iets of iemand aan. Laat staan als je een crimineel moet achtervolgen. De game kent diverse achtervolgingsscènes en die vallen om den drommel niet mee om tot een goed einde te brengen. Dit komt ook een beetje omdat de wereld eigenlijk niet zo heel erg goed reageert op de botsingen met je auto. Zo kunnen kleine uitsteeksels, waar L.A. vol mee zit, je auto abrupt tot een halt brengen en kunnen lantaarnpalen gemakkelijk omver gereden worden, maar een lullig hekje niet.
Gelukkig zijn de auto’s waar je in rijdt zeer sterk gebouwd en kunnen ze flink wat klappen hebben. Echter kun je ook je partner laten rijden, waardoor je snel skipt naar de volgende locatie om daar weer het betere rechercheurswerk op te pakken. Echter bij de achtervolgingsscènes zul je toch zelf achter het stuur moeten kruipen. Daarnaast loop je wel alle extra kleine zaken mis, als je continue je partner laat rijden.

Actiescènes

Behalve autorijden moet er zo nu en dan ook iemand te voet achtervolgd worden, moet er geknokt worden en zijn er vuurgevechten. Deze spelen prima. Met name de knokpartijen en vuurgevechten zijn goed uitgevoerd waarbij ook dekking gezocht kan worden. De achtervolgingen te voet kunnen zeer spectaculair zijn. Phelps springt over kleine obstakels, duwt waarnodig mensen omver en kan verdachten – wanneer de game dat toelaat – tackelen of tot staan brengen met een waarschuwingsschot.
De achtervolgingen te voet hebben alleen wel een klein beetje last van hetzelfde euvel als het autorijden. De wereld lijkt niet altijd berekend te zijn op de escapades van Phelps en soms weigert hij over een hekje te springen of klimt hij onbedoeld op een ladder waar hij net vanaf gegleden is. Heel storend is dit overigens niet, maar het is wel jammer. Mocht je echt niet door een actiescène heenkomen, dan krijg je zelfs de mogelijkheid deze over te slaan. Zeer attent, maar gelukkig heb ik zelf deze optie nog niet nodig gehad.

Oog voor detail

Phelps moet natuulijk oog voor detail hebben, maar het is fantastisch om te zien hoeveel oog voor detail de makers van deze game hebben gehad. Grafisch is de game sowieso top, maar het zijn vooral de kleine dingen die dit geheel heel bijzonder maken. Zo loopt Phelps niet dwars door een lijk heen, maar stap hij er voorzichtig en netjes overheen. En als Phelps een bril nader bekijkt (waarbij je Phelps handen zelf moet draaien) dan zie je de wereld vervormen door het glas van de bril. En als Phelps door een plas bloed loopt, krijgt hij (terecht) op zijn donder van de lijkschouwer.

DLC deals

Uiteraard is L.A. Noire voorzien van de nodige DLC. Deze is op zich niet noodzakelijk, want de game is al uitgebreid genoeg van zichzelf, maar het is wel leuk dat er momenteel alweer 2 extra cases te verkrijgen zijn waar Phelps zijn tanden in kan zetten. Deze cases kosten 4 euro per stuk. Daarnaast zijn er nog extra wapens en pakken te verdienen die weer kleine voordelen geven. Dat laastst is niet heel boeiend als je het mij vraagt.
Wel boeiend is de Rockstar-pass voor L.A. Noire. Deze kost € 8,99 (in de PSN store) en geeft je recht op alle DLC die bij de lancering is uitgebracht plus nog 2 extra cases die binnenkort uitkomen. Reken je even mee? Dat is 4 cases en wat extra meuk voor 9 euro. Veel goedkoper dan elke case los kopen dus.

Ons oordeel

Het is een lange review geworden, maar over L.A. Noire valt dan ook heel veel te vertellen. Deze game is echt een topper en een aanrader voor iedereen die houdt van mysteries uitzoeken. Ook free roaming liefhebbers zullen, ondanks de duidelijke sturing, aan hun trekken komen in deze game. De sfeer is top, de graphics zijn top en de gameplay is op wat kleine oneffenheden na grandioos. Daarnaast is het ook mogelijk om voltooide cases weer opnieuw te spelen voor een betere score (waarbij je ook 5 extra intuïtiepunten krijgt) en dat is ook echt leuk om te doen. De game is door zijn episode opbouw in eigen tempo te spelen en biedt een goede replay-waarde. L.A. Noire is pure kunst en een dikke Gold-stempel waard!